Бүгін Р.М. Горбачева атындағы гематология және трансплантология институтының директоры, профессор Борис Владимирович Афанасьев дүниеден өтті. Борис Владимировичпен бірге тұтас бір дәуір де аяқталды.
Алдағы күндері профессор Афанасьевтің Ресей және әлем медицинасындағы баға жетпес үлесі туралы көптеген жылы сөздер айтылады және жазылады. Бірақ Борис Владимирович Қазақстан гематологиясы үшін де кем емес еңбек сіңірді.
Борис Владимировичке Қазақстан не үшін қажет болды, басқа мемлекетте сүйек кемігін трансплантациялауды енгізу үшін неге соншама уақыт пен күш жұмсау керек еді? Бұл оған даңқ та, қаржы да әкелмеді. Тек Борис Владимирович біздің арамыздағы (тіпті «бізбен бірге» деу артық болар) біз өзіміз көрмеген және әлі күнге дейін толық түсіне бермейтін бір нәрсені көре білді. Ол қазақстандық гематологияны барынан да жақсырақ деп ойлады және шынымен жақсы болудан басқа жол жоқ екенін білді.
Борис Владимировичтің қазасымен бізді қолдап, бізге сенген адам да кетті, кейде тіпті өзімізден де артық сенді. Біздің барлық әлсіздігімізді білді, барлық кемшілігімізді көрді, қандай қателіктер жібергенімізді түсінді, бірақ соған қарамастан бізді әрдайым шексіз қолдап отырды. Әрине, бұл жақсы ата-ананың балаларын қолдап, тәрбиелеуі сияқты — міндетті түрде сүйікті, бірақ әрдайым тәртіпті әрі тыңғылықты бола бермейтін.